زمستان بود.
هوا بس ناجوانمردانه سرد بود.
روز فسرده و شتابان رو به تمام می رفت.
غروب، سرخی سرد خود را بر در و دیوار کوچه های شهر می پاشید.
رنگِ اندوه طرح هر لحظ? در ره بود.
تک چراغ کوچه رمقی نداشت،
سر در تو داشت و با فروغی افسرده و کم رنگ،
گمشده در ظلمتِ برف کجبار زمستانی.
از سقفِ سرخ گونِ بی روزن آسمان جز غم نمی بارید.
باد چونان آمری مأمور و ناپیدا، بس پریشان حکم ها می راند مجنون وار.
نگه جز پیش پا را نمی توانست دید.
نفس کز گرمگاه سینه برون می آمد، ابر تاریکی می شد، و چو دیوار در پیش چشمان می ایستاد.
کوچه هم خسته، لب بسته و نفس بشکسته بود.
سکوت بود و سکوت...