پس از مادها، پارس ها دومین قوم ایرانی بودند که در فلات ایران تشکیل حکومت دادند و خیلی زود حکومت خود را به یک شاهنشاهی وسیع در جهان آن روز تبدیل کردند. این قوم در تاریخ با نام هخامنشیان شناخته می شود. هرچند کورش بزرگ بنیان گذار این سلسله است اما داریوش یکم، سومین پادشاه هخامنشی را می توان معمار اصلی و تنظیم کنندۀ امپراتوری هخامنشی دانست که در زمان پادشاهی او وسعتش از رود سند در سرزمین هند تا رود دانوب درکشور مجارستان امروزی، به اضافۀ مصر در شمال آفریقا را دربرمی گرفت. حکومت پارس ها در زمان داریوش، چه از نظر سیاسی و نظامی و چه از نظر جنبه های فرهنگی و تمدنی، به اوج مرتبۀ خود رسید و در واقع جانشینان بعدی داریوش تنها از دستاوردهای عصر وی بهره می بردند. داریوش پس از این که حکومت را از یک غاصب (گئومات مغ) می ستاند، در همۀ کتیبه هایش، پادشاهی خود را موهبت اهورامزدا می داند. هرچند او اهورامزدا را می پرستد اما هیچ گاه بر اقوام ساکن در قلمرواش که از ملت ها و فرهنگ های متفاوتی هستند پرستش اهورامزدا را واجب نمی داند، بلکه با تسامح مذهبی هر سرزمینی را در برگزاری مراسم مذهبی خود آزاد می گذارد. با این وجود همۀ امپراتوری به ایالت هایی تقسیم می شود که یک والی دارد و همه از پادشاه بزرگ دستور می گیرند. نویسندۀ کتاب حاضر داریوش را سیاستمداری برجسته می داند که توانست در آن آشوب های اولیۀ حکومت هخامنشی قدرت را به دست گیرد و سرزمین وسیع قلمرواش را به بهترین شکل مدیریت و اداره کند.