بارها و بارها بوده است که آزادی را زیباترین واژگان آسمانی دیده ام. آزادی را در زمین، زندانی زمانه ی زمینی زندگی آدمیانی شده است که در افسون این زندگی سخت گرفتار آمده اند؛ واژه ای که مظلومیتش یادآور بزرگترین رنج های تاریخ است. بهتان ها، زجر ها و شکنجه های بسیاری ررا تجربه کرده است. مجالس بس مهمی را به نام خود دیده است و به کام دیگران، بازیافته است. این واژه ی بس زیبا، چون قوی سپیدی است که بر بستر دریاچه ی بهشتی حیات، آرام آرام میلغزد و شناکنان به دنبال آرامش و عشق آرام است؛ اما همواره از گوشه ای شکارچیان آزادی، برای حصول به منفعت های تعریف شده ی مادی و غیر مادی شکار، زیبایی آرامش اش را برهم زده و زایش عشق آرام در برکه ای زیبا را از او برگرفته اند. از این روست که شب مرگ آزادی، او به سان سپید زیبای برکه ی زندگی، در هنگامه ی مرگ به گوشه ای دور می رود وتنها می رود.