از کوان های ذن چند مجموعه در دست اند که مشهورترین آن ها همین دروازه ی بی دروازه است، شامل 48 کوان با شرح موُمون، رَهبان بودایی، به چینی که در نیمه ی اول قرن سیزدهم میلادی گردآوری شده است.کوان که گاهی به آن ها «معماهای ذن» هم می گویند، حکایت ها یا گفت وگوهای کوتاه است که از سنت ذن که شاگردان ذن، یا مریدان در وقت مراقبه در آن تفکر می کنند تا به معنای آن پی ببرند. در حقیقت کوان یک روش آموزشی است که به شاگرد در رسیدن به ساتوری – که مرتبه ی «روشن شدگی« است – یاری می کند.دروازه یی که دروازه ندارد، یا دروازه یی که دروازه نیست؟ دروازه ای که بسته است؟ راه نمی دهد؟ یا دروازه  ی بی دروازه، یعنی از درون خبری نیست؛ این «فراپنداری» (پارادوکسی)، یا متناقض نما، برای ما فارسی زبان ها آشناست، و در کتاب های عرفانی فارسی کم نیست، مثل «عورِ درازدامن» و «کور دوربین» و «کرتیزشنوا»ی مولوی.