همدم از دل تاریکی بیرون آمده... زخمی، اما هنوز ایستاده.
در شهری که خاطره هارا فراموش نمی‌کند، مردمی که در سکوتش راز ها را ورق میزنند و احساسی که بی اجازه، میان فاصله ها و سطر ها، آرام می‌روید.
و میاد رد خون و بوی کاغذ، چیزی در حال دگرگونی ‌سیت...
گاهی پایان، شبیه آغاز است؛ در لبخندی نا گفته، یا هدیه‌ای بی‌دلیل که وارث راز مگوی ((چشمهایش)) است.