درونمایه و خصوصیات جهانی کمدی­های «مولیر» برای
آغازگران ادبیات نمایشی به شیوه­ی فرنگستان در کشورهای
روسیه، ایران، عثمانی و ممالک عرب­زبان همواره به عنوان
مهم­ترین منبع الهام، انتقال و اقتباس در قرن 19 میلادی
تلقی می­گردد.
جلد چهارم از مجموعه­ ی «سیری در تاریکی­های نمایش و
ادبیات نمایشی ایران در عصر قاجار» جدا از واکاوی نهضت
ترجمه و اقتباس آثار «مولیر» در کشورهای مزبور، برای
نخستین بار به معرفی و انتشار نسخه­ای منحصر به فرد از
آثار «مولیر» می­پردازند که در اواخر دوره­ی ناصری یا اوائل
سلطنت مظفری در ایران ترجمه شد.
این نمایشنامه که بعد از گذشت بالغ بر 12 دهه
فراموشی مطلق اکنون برای دفعه­ی نخست منتشر می­شود،
نمایشنامه­ای تحت عنوان «مسیو پورسنیاک» است.
«مسیو پورسنیاک» یکی از چهار کمدی بالتی است که از
سوی «مولیر» در سال 1669 میلادی نوشته و اجرا شد.
اثری برجسته و پر از حرف که علی­رغم ترجمه در طلیعه­ی
ادبیات نمایشی ایران و چند اقتباس از آن در اواخر دوره­ی
قاجار و پهلوی اول، همچنان در جامعه­ی نمایشی ایران
مهجور و ناآشنا تلقی می­شود.
کتاب پیش­رو پس از معرفی این کمدی به تاریخچه­ی ترجمه
و اقتباس آن در ایران پرداخته و سر انجام نخستین و یگانه
نسخه­ی خطی آن را که در سال 1316 ه.ق (1277 خورشیدی)
کتاب شده است به خوانندگان عزیز تقدیم می­کند.