به تصریح کتاب، شعر دهة شصت ایران اگرچه دچار رکود و ایستایی می شود، با تمام شرایط، تحت تاثیر وضعیت تاریخی و اجتماعی جامعة ایران است. البته بحران تاریخی ـ اجتماعی شعر ایران از سال های پایانی پیش از انقلاب، شکل جدی به خود گرفته بود. در پی انقلاب و جنگ و به هم ریختن دستگاه های فکری و فرهنگی و عدم جایگزینی زیرساخت های جدید، شعر دهة شصت، دچار نوعی شگفت زدگی شد. وابستگی شدید به نگره های زیباشناسی شعر قبل از انقلاب از سویی و نداشتن گمانه های جدید زیباشناسی خاص در این مقطع و حذف توجه خاص به ادبیات و هنر در جو این چنینی، شاعر دهة شصت را به شگفتی در برابر شرایط کشاند، به طوری که نتواند از این جو خلازده به مولفه های اندیشگی ناحق خود برسد. بنابراین شعر این دهه در بسیاری از ابعاد، به شعر قبل از انقلاب معطوف می شود. علاوه بر اینها استمرار غیرقابل پیش بینی جنگ، شعر دهة شصت را طوری پیش برد که می توان گفت شعر این دهه ادامة غیرمنطقی شعر نو فارسی است. کتاب حاضر مشتمل است بر گفت وگو دربارة شعر آزاد ایران و وضعیت آن در دو دهة اخیر با نظراتی از منوچهر آتشی؛ مسعود احمدی؛ علی بابا چاهی؛ و عنایت سمیعی.