لالایی در زبان فارسی و لاوه لاوه در زبان لری و کردی به بخشی از ادبیات کودکان گفته می شود که با آوازهای آهنگین و سخنان با احساس و عاطفة مادری برای خواباندن و آرامش بخشیدن به کودک در پای گهواره سروده می شود. لالایی در پای گهواره، نماد سنگ صبوری است که به گونه ای کاربردی از نای مادرانی بیرون می آید که در برابر تبعیض حاکم بر جامعه یا خشونت های  پدر کودک یا بدخلقی هوویش یا ناکامی های دوران زندگی به ستوه آمده اند. لالایی ها نخستین نغمه های زبان هستند که کودک با آنها آشنا می شود و از این راه نخستین پیوند زبانی میان مادر و کودک پدید می آید. این مجموعه دربرگیرندة لالایی های لری، کردی، و لکی متداول در استان ایلام است که با کوشش آموزگاران و دانشجویان در مناطق مختلف استان گردآوری شده است. در این میان لالایی های کردی بیش از دیگر لالایی هاست.