تلفن را از جیبم در می آورم..
دوباره می گذارم سرجایش..
و تف می کنم به تمام شعرهایی که..
آن قدر ساده از تو حرف می زنند..
انگار فقط..
سوژه ای بوده ای در شعر سعدی..
و هیچ وقت..
ترکیب هیچ جمله ی کاملی را..
به هم نریخته ای؛
دقیقا این طوری.
دوباره زنگ می زند.
.