تلفن را از جیبم در می آورم.. دوباره می گذارم سرجایش.. و تف می کنم به تمام شعرهایی که.. آن قدر ساده از تو حرف می زنند.. انگار فقط.. سوژه ای بوده ای در شعر سعدی.. و هیچ وقت.. ترکیب هیچ جمله ی کاملی را.. به هم نریخته ای؛ دقیقا این طوری. دوباره زنگ می زند. .