نگارنده در آغاز، تعریفی از مدیریت بحران، به دست می دهد. به تصریح وی: "مدیریت بحران، به منزله ی پدیدآورنده ی روش هایی برای برخورد با وضعیت های بحرانی در حال گسترش با پیامدهای امنیتی ملی درنظر گرفته می شود و مناسبت پیدایش آن، بحران موشکی کوبا بود که گروه رئیس جمهور کندی در کاخ سفید، آن را مدیریت می کرد. دانشگاهیان و مقامات دولتی این فعالیت  را "طرح ریزی اقدام زمان بحران" نام گذارده اند، اما گاهی از آن با عنوان کوتاه تر "مدیریت بحران" یاد می شود. در این بخش مباحثی چون "طرح ریزی اقدامات زمان بحران"، "طرح ریزی زمان اضطراری"، "روابط عمومی، بحران و رسانه های خبری" بازگو می شود. در بخش دوم از تکامل مدیریت بحران و چگونگی توسعه ی مدیریت بحران، سخن می رود. از جمله بحران های یاد شده در این بخش می توان به این نمونه ها اشاره کرد: غرق شدن کشتی تایتانیک در سال 1912، رسوایی تی پات دام (رسوایی ای که وزیر کشور آمریکا در سال 1922 در خصوص افشای اطلاعات مربوط به دو حوزه ی نفتی برای شرکت های خصوصی نفت به بار آورد). در دهه ی 1920 و مشکلات گسترده ی کارگری که آمریکا را در خلال سال هیا نخست پس از جنگ جهانی دوم به ستوه آورد. "بعد الکترونیکی مدیریت بحران"، "بعد جهانی"، "آخرین پیشرفت ها"، "مدیریت بحران در میدان عمل" و "دیدگاه های سه تن از برجسته ترین متخصصین مدیریت بحران".