همسایه ی عزیز من! می خواهی از من بشنوی که شعر در حد بسیار اعلای خود چه چیز است؟ حسی که بالقوه با انسان بوده، میلیون ها سال کشیده و با کار انسان خره خرده آشکار شده است. مختصری که می بینی در نظر داشته باشد که نتیجه، خیلی مفصل تر است، شعر، در درجه ی اعلای ود مشاهده ای است که افراد معین و انگشت شمار دارند برای افراد معین و انگشت شمار دیگر. در غیر این صورت عزیز من توقع نداشته باشید چیزی را که چنین است همه ی مردم بفهمند. هرکس به نسبت خود دارای تمیز شعری است و به اندازه ی خود می فهمد و یک پله بالاتر را نزدیک شده فقط می داند، بجای این که بفهمد. چیزی را که می فهمد می گوید» شعر است به به!چقدر خوب سراییده شده...چیزی را که نمی داند می گوید: مبهم است، معلوم نیست چه می گوید... .