از این همه بی خیالی اش دیگر به حد انفجار رسیدم، کمی صدایم را بالا بردم و گفتم:
-آدمی؟ عاطفه داری؟ مرد حسابی بچه‌ت با این وضع مرده و تو ناراحتی که برگشتی؟
رویم را از علی جان برگرداندم و به او پشت کردم تا دور شوم که سنگینی دستش روی شانه ام مرا متوقف کرد، صدایش به زحمت شنیده می شد که گفت:
-یه لحظه صبر کن.
چشمم به تن حجت بود که او را در آب می شستند، دلم را سیاه کرده رود این بی رحمی علی راست. برگشتم و نگاهش کردم. توی چشم هایم نگاه کرد و گفت:«این قدر از این جوون های رعنا و دومتری و خوشتیپ و باغیرت سرشون رو گذاشتن روی همین دستم و جون دادن که مصیبت بچه من پیش اونها به چشم نمی‌آد.» انتظار این حرف را نداشتم آن قدر با بغض و لحن آرام این جمله ها را گفت انگار آبی ریخته بود روی آتش درونم. من کجا سیر می کردم و علی جان کجا؟