این شماره ناداستان خیلی بهتر از شماره‌های قبلی‌ش بود. نمی‌دونم تاثیر موضوع این شماره‌ست، یا تغییر سردبیر.
اولین روایت، از مهراوه فردوسی (سردبیر) در مورد بابک خرمدین و مادر و پدرش هست. به نظرم خیلی اشتباه بزرگیه این روایت رو اول انتخاب کنی... تقریبا دو، سه روز دستم به شروع مجله نمی‌رفت و نفسم می‌گرفت وقتی به قتل بابک خرمدین فکر می کردم. چه برسه به اینکه جزییات این پرونده رو بخوام بخونم... هنوزم بهش فکر می‌کنم حالم بد میشه. 
ولی من فکر می‌کردم فقط با روایت اول قلبم درد می‌گیره. بعد فهمیدم با اکثر روایت‌ها همین حس رو دارم. اونقدر برام سنگین بود که بند به بند پیش می‌رفتم و بینش چند ثانیه تنفس می‌دادم به خودم.
گمونم فقط اگه سرپرستی بچه‌ای رو به عهده داشته باشین عمق درد روایت‌ها را متوجه میشین.
از بین شماره‌های منتشر شده، دردناک‌ترین شماره ناداستان برای من همین شماره بود.

دست مریزاد می‌گم به تیم ناداستان. بعد از مدت‌ها شماره‌ای چاپ کردن تا من بتونم برم به اطرافیانم بگم "راستی شماره جدید ناداستان رو خوندی؟"

دیگر روایت‌هایی که دوست داشتم:
- آشپزخانه‌ی جهنم
- زندگان ناپدید
- نشان دادن دنیا به تو
- حرفی که از گفتن آن عاجزیم
- خانه‌ی سمیه
- زمین من
- بچه‌ها در پس کوچه
- لانه‌ی بچه گنجشک‌های مُرده
- خرده جنایت‌های بچه‌داری