«پیرمرد بر لب لبخند داشت، به پسرک و دخترک گفت: «این «باغ و این طاووس، چمن و گل‌های این باغ را به شما می‌سپارم.» از فردا دیگر کسی پیرمرد را ندید.»

فکر می‌کنم این آخرین کتابی بود که از مرحوم احمدی منتشر شد، مردی که یک عمر با واژه و عاطفه زیست.
خداحافظ پیرمرد! امیدوارم بتونیم به خوبی مراقب گل‌ها و باغت باشیم...