تصوف به عنوان یک روش سلوکی، همواره در طول تاریخ تمدن اسلامی با مخالفت ها و اعتراضات گوناگونی مواجه بوده است. فقها، متکلمان، مفسران و در این اواخر، روشنفکران از عمده ترین مخالفان جز جریانات تصوف در تمدن اسلامی بودند؛ اما نکته مهم، آن است که تندترین اعتراضات و نقدها از جانب برخی از بزرگان و راه رفتگان وادی عرفان و تصوف بر مدعیان این معنا ابراز شده است. این کتاب، قصد دارد، به بررسی تطبیقی بین آراء دو عارف در این باب بپردازد. شیخ احمد جام و امام خمینی، یکی در قرن چهارم و دیگری در قرن چهاردهم، اگر چه فاصله ای قریب به یک هزار سال با یکدیگر داشتند، اما سیاق نقد و زاویه دید هردو عارف در نقد تصوف، قرابت و شباهتی بسیار به یکدیگر دارند.