نان وارثان حقیقی عطوفت و مهربانی    اند و تصویر روشن زندگی در نگاه عاشقانه    ی آنان شکل می    گیرد. زنان انسان آفرینند و بی    گمان پس از ایزد بزرگ، آفریننده    ی جهانند.عشق در زن بی    تردید از منبع عشق ازلی سرچشمه گرفته است و اگر مرد تندیسه    ی افسرده    ی عقل است، زن تجسم شعله    ور عشق است و در هیچ پدیداری از پدیدارهای این گنبد دوار سماع عاشقانه    ی بودن را چونان پدیدار مادری نمی    توانیم به تماشا نشست و این    گونه است که شاعران پارسی    گوی ایران زمین فراوان از زن سخن رانده    اند و غنای شعرشان را با آن پیوندی ژرف زده    اند .در این پژوهش، مؤلف با جست    وجوی فراوان در آثار ارجمند شاعران پیشین و هم روزگاران ما تلاش کرده است سیمای زن را به ژرفی در شعر بنمایاند و نشان دهد شاعرانی مثل فردوسی، نظامی، سعدی، مولوی ، نیما، فروغ و دیگران نگاه    شان نسبت به " زن " چگونه است و به طور کلی زن چه اندازه در سرشاری شعر نقش داشته است؟!