اگر این دیدگاه را بپذیریم که فلسفه در جهان اسلام، اساسا، در پاسخ به نسبت میان «عقل» و «وحی» شکل گرفته است، بیشک، باید تصدیق کنیم که این کتاب یکی از بهترین و دقیقترین پژوهشهایی است که به این مسئلهی کانونی پرداخته است. فضل الرحمان میکوشد ریشهی آموزهی فلسفی وحی در اندیشهی اسلامی را در متون یونان باستان ردیابی کند، تفسیر و تفصیل آن را به دست فیلسوفان مسلمان نشان دهد و، درنهایت، درجات مختلف پذیرش این آموزه را در جریان اعتقاد رسمی اسلامی مکشوف سازد. او در اینباره میگوید: «تا جایی که میتوانستم سعی کردهام خاستگاههای یونانی این آموزهی فلسفی را در هریک از جنبههایش ردیابی کنم. این شیوه مشخص میکند که مولفههای اساسی در این آموزهی فلسفی کاملا یونانی است، ولی فیلسوفان مسلمان آنها را بسط و تفصیل دادهاند و در بعضی موارد اصلاح کردهاند و فراتر از همه، برای نخستینبار در تاریخ اندیشهی دینی، برای به دست دادن تصویری از پیامبر اسلام، این مولفهها را با هم در آمیختهاند. … امیدوارم این کتاب بتواند با نشان دادن اینکه جریان اعتقاد رسمی تا کجا این تصویر را میپذیرد و تا کجا آن را رد میکند و اینکه چرا چنین میکند، به روشنتر شدن خود مفهوم اعتقاد رسمی از این جهت کمک کند.»