وقتی من نومیدی و پوچی را پذیرفتم. از همان زمان زندان نیز مرا پذیرفت. بقیه هنوز امیدهایشان را دارند. بعضی ها حتی آرزوهایی هم دارند، ولی شکست خواهند خورد و سقوط خواهند کرد. بعد از چند روز یا چند سال می فهمند که این جا زندان است. این زندان دوست داشتنی،. امید فقط وهمی است برای فرار از ملال. من به خاطر آن سقوط نخواهم کرد. دیگر اهمیت نمی دهم. من این طور خود را تربیت کرده ام تا هیچ احساسات گول زننده ای به من آُسیب نرساند. من به درون واقعیت های زندگی می روم، طوری که انگار دارم خواب می بینم. هم بازیگرم و هم تماشاگر. با شخصیتی دوگانه. می توانم از پوستم خارج شوم و خارج از بدنم به خودم نگاه کنم. حالا کنار خودم ایستاده ام و با پوزخندی احمقانه همان طور که به این بدن دراز و خمیده صابون می زنم. خودم را تماشا می کنم. امروز آب خمام داغ است و آماده برای یک تغییر، دانه های آب به نرمی روی پوست بدنم می چکند. می توانم در خیالم دست های مادرم را شبیه سازی کنم. صدای آب تبدیل به صدای او می شود: همه چیز درست می شود. یک راحتی تصنعی. آیا واقعا همه چیز دوباره درست خواهد شد؟ (بخشی از رمان)