در این کتاب دو دسته از محاورات افلاطون شرح و ارزیابی شده است: 1ـ((پروتاگوداس، منون، ائوتودموس، گرگیاس و منکسنوس)) .افلاطون در این دسته  از محاورات عمدتا اندیشه ها و روش های سوفسطاییان را بازگو می کند و وجوه  اشتراک و افتراق ایشان را با سقراط به تصویر می کشد2 .ـ((فایدون، میهمانی،  فایدروس)) .آنچه این سه محاوره را به هم پیوند می دهد، اشتغال آن هاست به  جهان ابدی موجود متعالی، و تعالی روح از تمایلات و جاه طلبی های زمینی و تعالی  باورها از احساس جسمانی به سوی سعادت حقیقی و دایمی .