عاشقان شهادت و دلسوختگان حسینی با معیارهایی که از سرنوشت حسین (ع) آموخته اند، تصوّر می کنند آشتی حسن بن علی با معاوی? بن ابی سفیان به مصلحت نبوده است و می پندارند که بهتر بود امام حسن (ع) نیز همانند برادرش سیّد شهیدان (ع) به قربانگاه می رفت و بدن پاک و مقدّسش را با خون خود رنگین می کرد تا همگان بدانند تمام فرزندان رسول الله (ص) زندگی با ستمگران را برنمی تابند و قربانی شدن در راه معبود را بر همه چیز ترجیح می دهند.به نظر می آید که این گونه نگرش، هرچند خالصانه و از صفای دل برخاسته باشد، بی توجّهی به مسائلی است که امام حسن (ع) از آنها آگاهی داشته و از عمق جان به راه و روش خود مطمئن بوده و کسانی که به امام اعتراض می کرده اند، از عمق جریان نفاق و نیّت شوم بنی اُمیّه آگاه نبوده اند. در واقع باید از استراتژی امام در آن عصر به عنوان یک حماسه یاد کرد آن هم حماسه ای ستودنی.