هنگامی که از اختلال دوقطبی سخن به میان می آید، ممکن است چنین تصور شود که سلامت با نوسان در قطب های متضاد بیگانه است. اما واقعیت این است که آدمی موجودیتی نوسان آمیز دارد، زیرا زندگی او یک سفر و او هم چون مسافری است که گاه مقصد را از نزدیک می بیند و از شور و شعف آکنده می گردد و گاه به موانع می اندیشد و سرد و خاموش می شود. بر اساس چنین تصویری از انسان، دوقطبی بودن، سرنوشت اجتناب ناپذیر اوست. امید و یاس، شیدایی و افسردگی چون دو بالی هستند که به دو سوی مختلف در حرکت اند و حاصل آن پرواز و اوج گرفتن است. این تضاد، سرمایۀ  پویایی است. بنابراین دوقطبی بودن، خود، اختلال نیست، بلکه تنها در وضع و حالت معینی به عنوان اختلال آشکار می شود. وضعیت اختلالی هنگامی ظاهر می شود که تناوب ظهور حالت های متضاد یا با سرعت فوق العاده رخ دهد یا با تاخیر بیش از حد. کتاب حاضر به ماهیت و چگونگی درمان اختلال دوقطبی اختصاص یافته است که در گذشته از آن تحت عنوان بیماری افسردگی ـ شیدایی یاد می شد.