نوشتار حاضر، تحلیلی است روان شناختی از غم نامه  "رستم و سهراب" از شاهنامه ی فردوسی. به تصریح نگارنده، پیام حکیم طوسی، از ورای احساسات به این تراژدی پرداختن است. تنها در این صورت است که همه درمی یابیم رستم سزاوار نکوهش نیست و در پایان تراژدی نتیجه  می گیریم که نه بر جوانی سهراب بلکه برناچاری پدری باید گریست که عهده دار دو نقش متفاوت بوده است: یکی رستم، نگهبان مرزها و عظمت دیرینه  این ملت؛ و دیگری پورزال، فرزند سام، پدر سهراب و قهرمان ناچاری های بزرگ... امروز اگر از زاویه  روابط قدرت، مازهای تو در توی سیاست و باریک بینی مدارهای افراسیابی، کاووسی و سهرابی به ماجرا بنگریم چندان دریافت این موضوع دور از عقل و انتظار نیست که بگوییم واقعا باید بر ناچاری پهلوان پیر بیش از جوانی سهراب گریست. باید بر حقانیت پهلوانی مهر تایید و بر تنهاییش گریست که در دست موج های پیاپی احساس رها شده است...".