پاهامون رو که روی برگ ها می ذاریم از لذت این موسیقی ابدی،که از باریکه راهی که از پشت حیاط منزل ما به در منزل پدربزرگ میرسه. پر میشیم.بیچاره نسل های نیومده ما که تو پدربزرگ هیچ کدومشون نیستی.تو کوچه پشتی خونه ما هیچ عشقی قرار نیست متولد بشه تابستون که با گرمای ما شروع شده بود حالا داشت با عجله ما رو به وظایف مهم ترمون پرتاب میکرد.