نویسنده در پنجمین شماره از این مجموعه تعریفی از نظریه ی اخلاقی سینما به دست می دهد. براساس این تعریف، نظریه ی اخلاقی را می توان روشی دانست که براساس آن می توان مشخص کرد سینما به تمامی از چه ارزشی در زندگی ما برخوردار و به کدام مسائل ارزش توجه یافته است و چگونه می توان به لحاظ اخلاقی ارزیابانه با آن برخورد کرد؟ سینما چه بازتاب های اخلاقی را اعم از احساس ترس و اغراق و کینه و شجاعت بر روی مخاطب می گذارد؟ این نظریه بیانگر این نکته است که سینما نقش بالقوه خطیری را در حل مشکلات اخلاقی ما به دوش می کشد و می تواند در حل مسائل ارزشی از جمله توجیه برتری اخلاقیات جمعی بر فردی و به عکس، نیز الگوسازی و ترسیم زشتی ها و زیبایی های اخلاقی شخصیت ما نقش مؤثری بر عهده گیرد و با برخورداری از فلسفه ی اخلاق، به تعیین موضع، مبادرت ورزد و تلقی خاصی از نسبی یا مطلق بودن و نیز اعتباری یا حقیقی بودن اخلاقیات داشته باشد. براین اساس این نوشتار، ارزیابی بخشی از مسائل و مباحث نظریه ی اخلاقی در سینمای غرب را با مطالعه ی دو جریان سنتی و نوگرا بر عهده دارد.