اسطوره (mythos )، در یونان باستان به مفهوم ( قصه ، خبر ، شرح ) به کار می رفته است. اسطوره واقعیتی فرهنگی و بازگوکننده ی رخدادهای غیر مادی و معنوی در زمان آغازین پیدایش بشر است . بارزترین کارکرد اسطوره توجیه حقایق طبیعی و فرهنگی و کشف گونه های نمونه ای آیین ها و تلاش آدمی در تمامی امور و اندیشه ها ی تاریخی و کلید درک مسائل خاص فلسفی هر سرزمینی است . و در واقع می توان گفت که کاربرد اسطوره بازگرداندن بشر به آن دوران نخستینی است که مردمانش وابسته به پدیده های طبیعی و د ر تلاش برای تبیین عناصر طبیعی بوده اند . مهم تر این که اسطوره به ما اثبات می کند که نوع بشر از زمان های کهن و آغازین، متفکر و اندیشمند و دارای جهان بینی و احساس بوده است . بنابر روایات و یافته های تاریخی، پیوند اسطوره و آیین موجب پیدایش آثار ادبی نظیر ادیسه و ایلیاد ( هومر) و ادبیات و روایات شفاهی و هنرها ی تجسمی و موسیقی و شعر بوده است، به ویژه یکی از بنیان های اصلی هنرهای دراماتیک را حکایات اساطیری تشکیل می دهند.