اشک                های روی صورتم را پاک می                کنم و دست مردانه                اش را می                گیرم. نرم                تر شده؛ نگاهش همان نگاه آشنای پدرانه شده. می                گویم: «برگشتم، چون مطمئن بودم به بخشیدنت. بابا، بگو که هنوز به دختری قبولم داری.»-پناه، این رو تو گوش                هات فرو کن، وقتی تصمیم اشتباهی می                گیری و درگیرش می                شی، همیشه پل                های پشت سرت سالم نیستن که بتونی برگردی.-می                دونم باباجون؛ می                دونم. خیلی حرف                ها دارم برای گفتن. اما توروخدا فعلاً بگین که من رو بخشیدین. بذارین یه                کم سبک بشم.کمی مکث می                کند، دستی به سرم می                کشد و می                گوید: «وقتی خدا با خدایی                ش می                بخشه، بنده خدا کیه که بخواد بخیل باشه؟»