مالکیت زمین به عنوان ثروت، بستر رشد و شکوفایی بشر، از غرایز انسانی نشأت یافته و مقوله های نیازمندی و سودبخشی این پدیده را ایجاد نموده است. علاقه به تملک، به صور گوناگون زندگی فردی و اجتماعی آدمیان را دگرگون ساخته است. در عصر حاضر، حکومت برای انتظام بخشیدن به مالکیت، اقدام به قانونگذاری کرده است. سابقه شیوه کنونی قانونگذاری به قرن هجدهم میلادی بازمی گرد. در ایران این شیوه از انقلاب مشروطیت آغاز شده و قدمتی یکصدساله دارد. در پژوهش حاضر تحولات قانونگذاری در حوزه مالکیت زمین مورد تحلیل و ارزیابی قرار گرفته است.