ما لکه ی خاندان شعریم 
طناز ترین بیان شعریم 
کوریم ولی چو ذره بینیم 
لالیم ولی زبان شعریم 
آن گاه که شعر حزب باد است 
ما دود به دودمان شعریم 
یک شهر به فکر سود خویش است 
افسوس که ما زیان شعریم 
باریده به بام شهر شاعر 
خوش باش که ناودان شعریم 
بستند به سکه ای دهان را 
حاشا که اگر دکان شعریم 
یاران سرخم می سلامت 
ما دسته ی استکان شعریم