از آن لحظه سفر بغدادی من تغییر کرد و نوک ها و بال هایی برایش سبز شد که در مخیله نمی گنجد. کوی وزیریه بر خلاف منطقه ای که هتل من در آن قرار داشت با طراوت بود. آنجا از کنار اجساد سوخته گذشتم. بی خانمان های مست روی کفشهایم بالا آوردند. افراد معتاد دست دراز کردند تا کیفم را از روی شانه ام بکشند. نابینایانی که مانند قطار پشت سرهم میرفتند انبوهی از افراد گوش بریده که برای درخواست جبران خسارت تظاهرات میکردند؛ بچه های پا کثیفی که موهایشان را چنگ میزدند و دنبالم میدویدند: وان دلار بلیز ... حاج خانم وان دلار.