این کتاب دربردارندۀ آن مقدار از سخنان آبدار و لطیف شاعری است با تخلص لامعی که از گزند حوادث در امان مانده و به دست ما رسیده است و درمیانه ابیاتی نیز هست که بدو نسبت داده اند و شاید از سراینده یا سرایندگانی دیگر باشد. آنچه مسلم است اینکه ابوالحسن بن محمدبن اسماعیل مشهور به لامعی از مردم گرگان، سراینده باریک اندیش و ساده گوی گرگانی در قرن پنجم هجری به پیروی از اشعار بلند فرخی سیستانی و منوچهری دامغانی و عنصری بلخی در وصف طبیعت و مدح بزرگان عصر خویش پرمایه سخنانی دلکش به رشته نظم کشیده و روزگار به شاعری و سخنوری در خدمت وزیران نامدار و محتشمان عصر به سر آورده است و حاصل آن علی العجاله حدود هزار بیت شعر است که در این دفتر گرد آمده است.