در این دفتر، اشعاری با مضامینی نظیر "اندوه"، "عشق" و "انتظار" عمدتا در قالب نو، سروده شده است. برای نمونه: و تو ای کال ترین سیب درخت حوا/ ای انسان!/ ز کدامین آیین/ ز کدامین مکتب/ رخصت این همه عصیان به تو اعطا شده است/ که ببندی چشم و/ تیشه بر ریشه ی آدم بزنی/ سهمت از روح خداوند مگر عشق نبود/ پس چرا/ خرمن سوزنده ی نفرت شده ای؟/...