سپیده دم به دنبال «صبحی تازه» است برای رها شدن از همه ارزش‌های اخلاقی و نشانه‌های آغاز پروژه فلسفی اصلی نیچه یعنی ارزیابی دوباره‌ی همه ارزش‌ها و نقد بی‌امانی خود اخلاق. این نقد از آنجا  اهمیت و اولویت پیدا می‌کند که اغلب از آن غفلت شده و «غیر اخلاقی» قلمداد شده است چنانچه خود نیچه می‌نویسد:
اخلاق نه تنها همه وسایل هراساندن دست‌های منتقد و همه ابزارهای شکنجه را در اختیار دارد، بلکه امنیت آن بسی بیشتر متکی  به بهره‌مندی از هنر سحر کردن است- یعنی میداند چطور «اغوا»کند.
سپیده دم کتابی است که برای نخستین بار مسئله مربوط به خاستگاه ارزش‌های اخلاقی را مطرح می‌کند و این مسئله‌ای است که نیچه در دانش شاد پی می‌گیرد و در فراسوی خیر و شر و در باب تبارشناسی اخلاق بار دیگر با عزمی راسخ به سراغ آن می‌رود. مهمترین نکته درباره‌ی سپیده دم این است که به گفته خود نیچه کتابی است که «کارزار بزرگ» او علیه اخلاق در آن و با آن آغاز می‌شود کارزاری که پایه‌ای‌ترین مدعای اخلاق را به چالش می‌کشد یعنی مدعا که در عمل اخلاقی از هرگونه نیت خودخواهانه مبراییم