شامل 70 شعر از باباچاهی است که در سال های 1390 و 1391 نوشته شده اند. مانند بیشتر دفترهای شعر باباچاهی، در این مجموعه هم، گفت وگویی با او در انتهای کتاب آمده است. طنز از ویژگی های بارز شعرهای این مجموعه است و در همان شعر اول کتاب (در دل اشیا) هم دیده می شود: «کلاه بوقی فرهاد هم که در یکی از شیرفروشی های میدان شوش/ پیدا شده/ با جاروبرقی گاهی الفت خاصی پیدا می کنیم/ با رفتگر محله/ مخصوصا/ طوفان هم گاهی تار و مار می کند اسم هایی که شما آدم ها/ رویمان گذاشته اید: گوشواره سینه ریز دست بند. / داری که بگویی هنوز؟ نداشت نگفت/ نوبت که به آدم رسید/ گندم را تف نکرد گاز نزد سیب را/ برگ انجیر را برنداشت خجالت کشید گفت: / آدم آدم است ولی/ شترچرانی های خودش را دارد زیر سقف های دولاشده…». خود باباچاهی در گفت وگوی انتهایی کتاب، تاکید و تمایل به نوعی «شکل باختگی و شعرافشانی» را از ویژگی های مجموعه شعرهای اخیرش دانسته است: «نوعی گسسته نمایی که متصل به پیوستی است که در لایه های منفرد شعر نهان و عیان است.» او همچنین درباره پررنگ ترشدن طنز و تغزل در شعرهای جدیدترش گفته: «فضای پیرامون تراژیک تر شده است! از طرفی نیز آدم شوخ طبع و «دل به راه»ی هستم!