میرتقی الدین محمد کاشانی (964-1016 ق؟)، از شعرای متوسط عصر صفوی است که مجموعه ی حاضر را طی نزدیک به چهل سال جمع آوری کرد تا این که تدوین نهایی اثر مشتمل بر چهار فصل، چهار رکن، در شش جلد و در شرح  حال حدود 650 شاعر، از گذشته تا معاصران مولف اتمام یافت. بخش پایانی کتاب شرح حال 385 شاعر سده ی دهم هجری را دربردارد که از دوازده اصل به شمارگان برج های آسمانی تشکیل یافته و هریک از این برج ها ـ به گفته ی مولف ـ به شهرها و نواحی جغرافیایی مختلف ایران اختصاص دارد که از دیار کاشان شروع و به خراسان ختم می شود. کتاب حاضر حاوی شرح حال شعرای اصفهان است. در این جلد شرح حال چهل و هفت شاعر در دو بخش ذکر شده که آثارشان جز اشعار حکیم شفایی به چاپ نرسیده است. چند تن از شاعرانی که در این تذکره یاد شده اند از سخن گستران بلند پایه ی زمان خویش بودند، از آن جمله ضمیری اصفهانی است که شعرش هم از لحاظ کیفیت و هم کمیت دارای اهمیت است. شاعران برگزیده در این بخش که نمونه هایی از آثارشان نیز ذکر شده عبارت اند از: شکیبی اصفهانی، نوری، حکیم شفایی، ضمیری اصفهانی، پیری، نیکی اصفهانی، باباشاه و چند نفر دیگر که در مکتب "وقوع" و شیوه ی معنی طرازی اشعار برجسته ای از خویش به یادگار گذاشته اند.