هنر، آشکارگی زیباشناسانة تجربه های خودی شدة هنرمند در پیوند با دنیای مخاطب است و اندیشة هنر، جریان فکری جاری در هر دو عرصة تجربة وجودی هنرمند ـ مخاطب و نیز زبان آشکارگی آن تجربه است. در کتاب حاضر، خواننده با نظریة مبنای نگارنده در سامان بخشی یک الگوی راهبردی تحول علم و فناوری تا عرصة نهاد اندیشه و آفرینش هنر، آشنا می شود. جنبش پیش روی، معرفت شناختی در عرصة دانش دینی و دانش ایرانی، «گفتمان توسعة تفقه در دین محور» را به مثابة خاستگاه گذر به نقشة جامع علمی کشور، پیش روی می گذارد. الگوی مزبور، از جمله بستر شکل گیری سند تحول راهبردی نظام آموزشی عالی هنر، از سازمان کلان مدیریت یک نهاد دانشگاه هنر تا بازخوانی نظام آموزش و تا نظام تحقیقات فرهنگ دانشگاه و تا نظام دانشکده ای آن است.