برای همه ی انسان ها گاهی پیش می آید که حس کنند هیچ چیز دیگری در جهان معنا ندارد و از درون احساس شکست کنند. گاهی این خستگی و ناراحتی به اتفاقی تلخ در زندگی باز می گردد، مثل طلاق، بیماری، بی کاری و... گاهی نیز دلیلی درونی دارد، مثل احساس پوچی و احساس این که سررشته ی همه ی امور از دست ما خارج شده و همه چیز علیه ما است. احساسی که نمی توانیم در برابرش مقاومت کنیم و شباهت به غمی بزرگ، خستگی شدید یا بی میلی به زندگی دارد. در این مواقع انسان وسوسه می شود خویش را قربانی نشان دهد و دیگران (والدین، فرزندان یا دوستان) را متهم کند که در این خستگی و شکست او نقش داشته اند. نگارنده ی کتاب حاضر به خواننده نشان می دهد، ما در این مواقع صرفا قربانی خویش هستیم. وی با تفسیر تجربیات و دشواری های زندگی، ما را به خودشناسی راهنمایی می کند و نشان می دهد تا چه اندازه قربانی خویش هستیم و این ما هستیم که باید خوشبختی خویش را بسازیم.