داستان های این کتاب آخرین آثار داستانی تکمیل و چاپ شده پیش از مرگ والاس هستند.از پخته ترین،تلخ ترین و دشوار ترین داستان های اویند و به تعبیری خواندنشان کار «نازک نارنجی» نیست.مانند تمام آثار بزرگ هنری منشوروارند،یعنی می توان از آنها تفاسیری چند گانه داشت و فروغ اندیشه را برای هر کس به رنگی بازتاب می دهند.والاس در این شش داستان با پرداختن به ملال زندگیماشینی امروز،شگفتی های روان انسان،پیشامدهای محتمل که نمی خواهیم  فکرشان را هم بکنیم،فناوری،نخبگان و جایگاه آن ها در جامعه،چیستی و چرایی مرگ و خود کشی،و آنچه در دورن انسان می گذرد و در برابر ظواهر امور،بار دیگر شناخت ژرف خود را از زندگی انسان به تصویر می کشد.این داستان ها مانند تجربه های درونی اند و از این رو بهترین راه شناختن شان قرار گرفتن در معرض (تجربه کردن)آن هاست.هنر واقعی گزارش و توصیف نمی کند  بلکه به نمایش در می آورد و القا می کند،والاس نیز با ما «درباره ی»چیزی سخن نمی گوید،آن را به ما نشان می دهد.او باور داشت بزرگی هنرمندان بزرگ در این است که تماما خودشان هستند و شیوه ی خود را برای تکه تکه کردن واقعیت دارند،و اینکه کتاب ها برای بیرون آوردن انسان ها از تنهایی ساخته شده اند.پس تنها ننشینیم،دست این مرد مردانه را بگیریم،با او برویم و نمایشی را که او از تکه های واقعیت خویش ساخته ببیینم.