کتاب «از ستیز تا سازش»، فرآیند ورود آموزش معارف نو به ایران و رویکرد مجامع و محافل مذهبی و سنتی نسبت به آن را با تمرکز بر عصر محمدرضا پهلوی با تکیه بر اسناد و تاریخ شفاهی، مورد بررسی قرار می دهد. در ابتدا نخستین مظاهر آموزش نوین که به کوشش نخبگان سیاسی و دیوانی صورت گرفت، شرح داده می شود. سپس نقش فرهیختگان فرهنگی و کوشندگان اجتماعی و اقتصادی در این مسیر تبیین می گردد و در ادامه تغییر نگرش نیروهای مذهبی و آموزش نوین توصیف می شود.