آن ویازِمسکی در ادامه شرح آشنایی‌اش با ژان لوک گدار -در کتابِ ایام آموختن- حالا در اینجا، یک سالی بعد از آن ایام، از زندگی مشترک و فعالیت سینمایی شان می‌گوید، از زمانه پرتلاطم 68، و حضور در جنبش دانشجویی و اعتصاب‌های سراسری، راوی با شرح حضور اجتماعی، از حفظ فردیت و جایگاه خود در جامعه غافل نمانده است. شالوده زندگی زوجِ داستان و رویدادهای اجتماعی مرحله به مرحله توأمان شکل می‌گیرد. ویازِمسکی با پایبندی به اصل واقع گرایی در سبک و زدودن لایه‌های رمانتیک، در اینجا علاوه بر اندوخته‌های ادبی، از آموخته‌های سینمایی‌اش در ساختار روایت، مشخصاً در تقطیع و توالی‌ها و نیز از عامل صدا، بهره برده است.ویازِمسکی در عرصه سینما یکی از نمونه‌هایی بود که با الگوهای رایج جنسی سنخیتی نداشت، ابژه تولید مثل نشد. در تآتر هم روالی خاص خود داشت، گزیده کار بود، نقش آفرینی‌اش در پانته‌ زیله (اثر هنریش فون کلایست) به یادماندنی است. همکاری‌اش با گدار در سال 1971 با فیلم امن و امان [همه چیز روبه راهه] پایان گرفت، فیلم یک سال بعد (1972) به نمایش درآمد، و در همان سال از هم جدا شدند. ویازِمسکی بعد از دوره‌ای پریشان احوالی، در سال2017 به علت ابتلا به سرطان از دنیا رفت.