«ناظم حکمت»، شاعر و نویسندۀ برجستۀ ترک، در سال 1902 در کشور ترکیه به دنیا آمد. شعرهای وی به دلیل عمیق، عام و بشری بودن، به تمامی مردم جهان تعلق دارد. آثار او، هم از جنبۀ درون مایه و هم از ابعاد هنری، از عالی ترین دستاوردهای اندیشه و دریافت انسان ها مایه گرفته و به غنا و تعالی هنر ربانی مردم جهان افزوده است. اما هنرش در عین جهانی بودن، به صورت خاصی از زندگی او و مردمش نشات می گیرد. شعر او سرشار از شور زندگی، آرزوها و حسرت های انسانی، عشق به آزادی، صلح، انسان دوستی و میهن پرستی است که بسته به حال او، گاهی سخت عاشقانه و زمزمه وار، گاهی خطابی، زمانی روایی و داستان گو و گاهی نیز تصویرگر است. او در سال 1963 در مسکو درگذشت. در مجموعۀ حاضر، برخی از شعرهای او جمع آوری شده است. پاره ای از عناوین شعرها عبارت اند از: کلمات نو؛ ترانه؛ زیباترین؛ به من گفت؛ سفر؛ طعم آبی؛ پل؛ انسان خوش بین؛ انسانیت بزرگ؛ افسانۀ افسانه؛ خائن؛ شهر؛ زندان؛ صد ایمان؛ یکشنبه؛ نامه ای به همسرم؛ و نوبت.