نگارنده در کتاب حاضر بر مبنای اولویت یادشده، بر آن است تا ضمن تشریح ابعاد مختلف مدیریت بحران، چارچوب مناسبی را برای شناخت مبانی نظری و الگوهای مرسوم مدیریت بحران ارائه نماید. در این عرصه با عنایت به شکل گیری انجمن های علمی همچون «انجمن علمی مدیریت بحران ایران» و «انجمن مخاطره شناسی ایران»، همچنین گرایش ویژه مراکز علمی و دانشگاهی به ایجاد رشته های مرتبط با مدیریت بحران در مقاطع تحصیلات تکمیلی و لزوم گسترش منابع مرتبط به منظور رفع محدودیت دسترسی به منابع درسی در این حوزه، پرداختن به پژوهش های مربوط به مدیریت بحران ضرورت بیشتری می یابد.