کتاب خوبی بود و داستانش قشنگ بود ولی اولای داستان خیلی خسته کننده و روزانه طور هستش ولی از وسطای کتاب داستان اصلی شروع میشه.
من این کتاب  رو از انتشارات افق گرفتم که نسبت به دیگر انتشارات خیلی متن روانتر و بهتری داشت.
        

          «می‌دونی آدم‌هایی اون بیرون هستن میسون، آدم‌هایی که فقط یه کم مهربونی می‌خوان.»

هیچ‌چیز مثل رمان نوجوانی که در عصر روز رو به پایان تعطیلی تمام می‌شود و قلب و روحت را پر از نور و روشنایی می‌کند به آدم نمی‌چسبد. میسون و کلوین و غار لاسکوی سحرآمیزشان را فراموش نمی‌کنم. همین‌طور بنی و ستون‌های نور میان شاخه‌های درختان را که آدم‌ها را به بهشت می‌رود.
        

          یک ماجراجویی رئال که با اعتماد به نفس و نجات سر و کار دارد.
از نقاط قوت کار باید اشاره کنم نویسنده هرچیزی را که کاشته تمام طول داستان جلوی چشم خواننده نگه میدارد.
مثلا اگر گفته میسون زیاد عرق می‌کند در اکثر صحنه‌ها لباس خیسش را می‌بینیم حتی وقتی بابای بنی را بغل میکند نویسنده فراموش نکرده که مقداری از عرق او به لباس بابای بنی سرایت کند.
شخصیت پردازی و نثر روان این اثر را دوست داشتم.
جایگاه پررنگ و حمایتگری برای خانواده و مشاور مدرسه خلق شده بود.
در این کتاب هر صحنه یک فصل است و از اسم هر فصل میشود محتوای آن را حدس زد. 
داستان دیر گرم می‌شود و نویسنده ترجیح داده افتتاحیه را صرف شخصیت پردازی و ساخت فضا کند.
با این حال ابتدای کار خالی از کشش و جذابیت نیست.
اما بخش خسته کننده‌ی این کتاب مونولوگ زیاد و تعداد فصل‌های (صحنه‌) اضافه‌ای است که هیچ تاثیری در پیش برد ماجرا ندارند و حذفشان تغییری در روند گره گشایی ایجاد نمی‌کند.
در مجموع خواندن این کتاب را پیشنهاد می‌کنم؛ اگر فکر می‌کنید خواندن صحنه‌های ملال آور و در حاشیه‌ی حادثه از حوصله‌تان خارج است ظاهرا در نسخه صوتی بخشی از این اضافات حذف شده.
        

          نمیدونم شانس بود یا چی، اما دوتا کتاب پشت سر هم خوندم(این و باهوش) که بسیار شبیه هم بودن
جفتشون یه پسر نوجوون شخصیت اصلی بود، تو جفتشون شخصیت اصلی یک عالمه مشکل داشت، تو جفتشون آدمای خوب خییییلی کم بودن، جفتشون یه پلیس بد داشتن....
و تو جفتشون قهرمان داستان مشکلا رو حل میکنه...
        

          کتاب رو خیلی وقت پیش خونده بودم. امروز به دخترخالم گفتم به انتخاب خودش سه تا رمان بهم بده. این یکیش بود. نگاه بهش کردم. هیچی ازش یادم نمی‌اومد. فقط یادمه میسون رو خیلی دوست داشتم. یادمه میسون خیلی توی زندگیش‌ رنج کشید. و یک جمله‌ای رو خیلی پررنگ یادمه که فکر می‌کنم میسون گفته بود. 
"کودن بودن کمی تحقیرآمیز است".  در عین اینکه دیدن این کتاب خاطرات و احساسات خوبی رو در من ایجاد کرد دلم نمی خواد دوباره بخونمش.
        

          ندونستن همیشه خیلی خوشحال کننده است، یعنی دونستن، همیشه آدم رو مضطرب و پریشون می‌کنه و این سخته.
        

          دانش آموزی با نیاز ویژه ، هر سال در کلاس ما وجود دارند. اینکه آنها را درک کنیم، توانمندی هایشان را ببینیم و کمک کنیم به آنها یکی از بزرگترین کارها از نظر ارزش هستند. جالب هستند این بچه ها شاید هوش منطقی خوبی نداشته باشند اما از آنها کارهای بر میآید که از بقیه بر نمی آید. میسون هم همین طور بود ، مشاور مدرسه بود که در او نقاط مثبت را دید و به او کمک کرد. من عاشق شخصیت پردازی او شدم. اینکه او را چقدر می‌توانستم تجسم کنم، احساساتش را ، نفهمیدن هایش را و دوستی هایش را و حتی نجات دادن بقیه را. 
        

          شخصیت میسون دوست داشتنی و آرومه . با توجه به اختلالی که داره ولی میتونه احساساتش را رنگی ببینه و این جالبه.
نقش خانواده اش پر رنگه و کاملا اثرگذار در عین حالیکه بهش اعتماد دارن.
نقش مشاور مدرسه هم خیلی خوب بیان شده.
از همه مهمتر دوست جدیدش کالوین خیلی خوب  در مسیر پیشبرد داستان نقش داره. دوستی که بدون در نظر گرفتن اختلالات میسون خوبیها و توانمدیهاش را میبینه.

در کل داستانی هیجان انگیز و دوست داشتنیه.