این نام را که بر زبان می آورد، نگاهش توامان می درخشد و رنگ اندوه به خود می گیرد. در چشمانش عشق و دل تنگی موج می زند. این زن سفر بی پایانی را آغاز کرده است. چیزهایی هست که او در وطن، در قفای خود جاگذاشته است، خصوصاً فرزندش، پسر عزیزش، خالیدو. همان که نتوانست او را با خود بیاورد. همان که که در خیال، همه شب ها در آغوشش می فشارد.