بخش اول سه‌گانه‌ای به عنوان «چهره» که جلدهای بعدی آن هنوز منتشر نشده است. برافروخته رمانی است شکل‌گرفته بر پایه‌ی تحول و تکوین شخصیت داستانی. در این رمان مرحله‌ای از تحول یک نوجوان دانش‌آموز مدرسه‌ی تیزهوشان در تبریز را دنبال می‌کنیم. اگر می‌خواهید یک رمان ایرانی با شخصیت‌پردازی و فضاسازی موفق بخوانید خواندن این رمان را از دست ندهید. 


ماه‌نامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی هشتم، سال ۱۳۹۵.
        

          چهره برافروخته داستان نوجوانی است شیفته زندگی روستایی که محصل مدرسه تیزهوشان است که در مواجهه با افراد مختلف با پرسش¬های فلسفی مواجه می¬شود، عشق و هوس را تجربه می¬کند. دست به ماجراجویی می¬زند و در آخر تصمیم می¬گیرد مسیر زندگی¬اش را تغییر دهد. نویسنده به خوبی از پس روایت برآمده  و داستانی جذاب به مخاطب ارائه می¬کند. داستانی پرکشش و سراسر تعلیق، متشکل از سه فصل به نام¬های طرف خفی، طرف مرتد و طرف اخفا، نامگذاری فصل¬ها با عناوین غریب این هشدار را به مخاطب می-دهد که با داستان و روایتی معمول طرف نیست. 

خصوصاٌ که داستان به شیوه کلاسیک از منظر دانای کل و با توصیف آغاز می¬شود. هرچند که توصیف روایت-گونه است و خستگی به همراه ندارد. این کلاسیک¬گونه بودن داستان زمانی به اوج خود می¬رسد که نویسنده بلافاصله در صفحه دوم خودنمایی و اعلام حضور می¬کند: « خواننده سر تکان خواهد داد و خواهد گفت آرزوی چه نازک¬اندیشی¬ای از اهالی روستا داری! بگذر»
این دخالت¬های گاه به گاه نویسنده می¬تواند پیوند مخاطب با اثر را کم کرده و در همذات پنداری، اثر منفی داشته باشد. اما نویسنده آنقدر در روایت داستان، هنرمندانه عمل کرده که این دخالت¬ها خلل زیادی در روند داستان ایجاد نمی¬کند. 
نویسنده در انتخاب زاویه¬ئ دید تکلیف مخاطب را مشخص نمی¬کند. داستان غالباً با افکار و مشاهدات فرهاد پیش می¬رود که ذهن را به سوی زاویه دید دانای محدود به ذهن سوق می¬دهد. اما ما در خلال داستان به خورده داستان¬هایی بر می¬خوریم که از دید فرهاد به دور می¬ماند. حال این سؤال پیش می¬آید که اگر زاویه¬ئ دید دانای کل است، پس چرا مخاطب به پشت صحنه بعضی اتفاقات پی نمی¬برد و چرا جایی که مخاطب نیاز به دانستن افکار یا سرنوشت شخصیت¬ها دارد، این اطلاعات از او مخفی می¬ماند و تا پایان کتاب هم پاسخی به سؤالات داده نمی¬شود. آیا این خطای زاویه دید است یا رندی نویسنده و بازی با مخاطب؟