از آن جایی که وسایل ارتباط جمعی از جمله رادیو، تلویزیون، روزنامه ها و آموزش فراگیر در سطح کشور و نقد زبان فارسی رسمی در کلیۀ امور زندگی، امکان بقای گویش ها و زبان های محلی را روز به روز کم تر می کند، حداقل وظیفۀ زبان شناسان آن است که در راستای احیا و حفظ گویش ها و یا دست کم ثبت و ضبط آن ها کوشش به عمل آورند تا از نابودی واژگان و خصوصیات زبانی آن ها جلوگیری شود. زیرا که این امر می تواند نقش مهمی را در حفظ میراث فرهنگی، غنی سازی زبان فارسی، بازسازی و چگونگی تحول زبان های کهن به میانه و نو و حل بسیاری از مشکلات واژه سازی (به جای وام گرفتن واژه از زبان های دیگر) و دستوری زبان فارسی ایفا نماید. موضوع اصلی این پژوهش، بررسی و شناخت اجمالی گویش کازرونی و مقایسه و تطبیق برخی از واژگان آن با زبان های دیگر به ویژه ایرانی باستان و فارسی میانه است. این گویش از گویش های مربوط به زبان های غربی ایرانی و از شاخۀ جنوبی آن است و امروزه در آن برخی از مشخصات و خصوصیات آوایی و واجی دورۀ فارسی میانه را می توان مشاهده نمود. در این پژوهش ضمن معرفی موقعیت جغرافیایی و تاریخی مکان این گویش، دستگاه واجی و ساخت دستوری گویش مذکور بررسی شده است. بخش دیگری از این تحقیق متن واژه نامه خواهد بود که دربرگیرندۀ حدود 270 واژۀ بررسی شده از گویش رسمی است. در این بخش، ریشۀ ابی و معادل یابی این واژگان در زبان های غیرایرانی و ایرانی میانه و کهن و نیز دیگر زبان ها و گویش های ایرانی مورد توجه بوده است.