در کتاب حاضر، تشریح می شود که در زمان و زمینه ای که حدومرز واقعی هر کنش و کنشگری به روشنی مشخص نیست، در مرز بودگی نوعی تلاش برای رهایی از اسارت در یکی از میدان هاست. هر میدانی از دانش، فرهنگ و سیاست به حسب سنت ها و آیین های خود، می تواند ورود به میدان های دیگر را در خلاف آمد آن عادات و آداب بداند و از اندیشیدن و نوشتن از این بابت در بابی دیگر پروا کند. موضوع و میدان «دانشگاه» هم از این رسم زمانه برکنار نمانده است. دانشگاه در ایران هم سرشت و هم سرنوشت با فرهنگی، سیاست، آزادی و توسعه است، اما این درهم تنیدگی و درهم آمیختگی در بیشتر زمینه ها یا مغفول مانده و یا گرفتار ساده اندیشی شده است.