به وقت نوترون، کتاب خاطرات یک نفر نیست که با شادی هایش بخندی و در غم هایش، همدردی کنی. شاید زره زردی باشد از جنس شکرگزاری که موقع نوشتن این مجموعه روی دلت سنگینی می کند. روایت شهدای هسته ای، تکرار قصه های مکرر نیست. گفتن از دردی است که می دانی مثل استخوان باید لای زخم نگه داری.مجموعه به وقت نوترون، تو را در مسیر بیست درصدی قرار می دهد که از پیچ و خم هایش بگذری و به حقیقت نهفته در ثریا برسی.