تفسیری از مفهوم عشق و بایسته های عاشقی با استناد به آموزه های اسلامی و عرفانی است. در این نوشتار سعی شده است با توجه به فرهنگ غلطی که در جامعه نسبت به مقوله عشق و عاشقی و نیز برداشت های منفی از این دو واژه وجود دارد، تحلیلی دینی و معنوی از آن ها ارایه شده و برخی از آیات، روایات و سیره بزرگان دین اعم از پیامبران و اولیای الهی در این زمینه، مورد شرح و بررسی قرار گیرد. در همین زمینه نویسنده به استخراج مفهوم و مصادیق عشق و عاشقی حقیقی در آیات و روایات پرداخته و طبق فرهنگ قرآن و اهل بیت(ع) اولیای بزرگ الهی همچون: ابراهیم(ع)، محمد(ص)، امام علی(ع)، امام حسین(ع) و ... را از بزرگترین عشّاق در عالم هستی معرفی نموده و جنبه هایی از عشق و عاشقی آنان را از منظر عرفایی همچون محیی الدین ابن عربی را در این زمینه و نیز حقیقت و بایسته های مربوط به عشق، منعکس نموده است. وی در ادامه به دیدگاه های برخی از عرفا در مورد اتحاد بین عشق و عاشق و معشوق، اوصاف عاشاقان و نیز حقیقت و ماهیت عشق اشاره نموده و تفسیری علمی، دینی و اخلاقی از آن ارایه نموده است.