در نگاه کلی با چهار نوع سرمایه در جامعه روبرو هستیم، که هر کدام جایگاه و تأثیر خاص خود را دارند: سرمایه ی مادی، سرمایه ی طبیعی یا فیزیکی، سرمایه ی انسانی و سرمایه ی اجتماعی. بعضی از این مفاهیم در ذهن بشری مسبوق به سابقه بوده، برخی دیگر مفاهیم جدیدی هستند که اگر چه به لحاظ عملی در بطن جامعه وجود داشته اند، از حیث نظری به طور مستقیم کمتر مورد توجه قرار گرفته اند. از جمله ی این موارد، سرمایه ی انسانی و سرمایه ی اجتماعی است که شاید بیشترین توجه و تمرکز بر این مفاهیم از 1916 به اینطرف صورت گرفته است. عنوان سرمایه ی اجتماعی اولین بار در سال 1916 توسط هانی فن معرفی و بیشتر در حوزه ی تعلیم و تربیت و پس از آن در حوزه ی اقتصاد طرح شد. در کل حدود 30 تا 40 سال است که سرمایه ی اجتماعی به دغدغه ی حوزه های مختلف تبدیل شده است، به طوری که در 20 سال گذشته بیشترین حجم تولید ادبیات را نسبت به گذشته به خود اختصاص داده است. در پاسخ به این پرسش که چرا سرمایه ی اجتماعی در دو یا سه دهه ی اخیر بیشتر مورد توجه قرار گرفته است، باید به دو نکته اشاره کرد: 1- گسست ها و شکاف هایی که به ویژه پس از جنگ جهانی دوم در جوامع مختلف به وجود آمد و به دنبال آن تمایل علم جامعه شناسی برای پاسخ به این گسست ها، 2- تأثیر چشم گیر سرمایه ی اجتماعی در برنامه ریزی های اجتماعی و نقش آفرینش آن در فضای کوچکتر شدن دولت ها و گسترش حوزه عمومی و جامعه مدنی در جوامع....