گاهی باید گذشت از احساسی تازه جوانه زده، از هزاران رویای دخترانه، تنها به عشق خواهر بودن.باید گذشت از آرزویی تا شاید برآورده کنی آرزوهای کوچک برادری را که در نظرت بزرگ تر از رویاهای توست یا به تحقق برسانی آرزوهای مادری رنج کشیده را تا به آرامش برسانی پدری درمانده را.گاهی باید تمام دخترانه هایت را بگذاری و بروی.پیله تنهایی از دختری می گه که در اوج فقر و نیاز روزگار می گذرونه؛ دختری که تنها آرزوش کمک به خانوادشه.دختری که با یک تلنگر پوست اندازی می کنه و پا در مسیری تازه می ذاره و تصمیمی بزرگ می گیره. درست یا غلط، اون برای نجات خانواده اش در راهی پا میذاره که جز تاریکی و تنهایی حاصلی براش نداره. تقدیری که اونو توی پیله ای از تنهایی و انزوا فرو می بره.اما... بالاخره می رسه دستی که این پیله رو باز کنه و به او دو بال برای پروانه شدن بده، فرصتی برای پرواز، فرصتی برای عاظق شدن و زندگی کردن.